Düşünmeliyiz!

Yuvarlak şeffaf bir camın içerisindeyim. Gökyüzünden aşağıya doğru bakınıyorum biraz. İnsanlar karınca gibi çalışıyorlar. Fakat bu insanlar etrafı da kirletiyorlar. Küçük bir ağaç var çitler arasına saklanmış, bir köpek geliyor ve ağaca izini belirtiyor, sahibi ise bu durumu kayıtsızca izliyor. Yere sakız atan bir çocuk var, bir elinde dondurmasıyla annesinin elini tutmuş parkta geziniyor. Yerde yatan, kabasakallı, üstü yırtık pırtık bir adam var, uykusunda sayıklayan ve yanından sadece göz ucuyla bakıp kayıtsızca geçen insanlar.

Koca koca binalar var dibime kadar uzanan, ellerinde çantalar, şirketlere giren iş adamları ve kadınları. Kafamı sese doğru çeviriyorum o da ne? Caddenin ortasında tekerlekli sandalyede bir genç adam klakson seslerine maruz kalmış, karşıya geçmeye çalışıyor ve yanından kayıtsızca geçen gençler, yetişkinler. Bir çöp arabası geliyor, ardından ufak bir sokağa giriyor, kediler köpekler parçalamış poşetleri ve sağda solda ekmek parçaları var. Sonra başlıyor koca makine yerdeki ekmekleri ve çöpleri öğütmeye.

Biraz sert rüzgar esmeye başlıyor, uzak ülkelere götürecek belli ki. Hafiflemeye başlayan rüzgar beni sıcak bir yerde bırakıyor. Burada müsriflik yapan insanlar yok, daha çok açlık çeken insanlar var. Bir çocuk var üstü çıplak, karnı şişmiş, çadırlar arasında geziniyor. Küçük bir kız, elinde kuru bir ekmek, çadırda ekmeği bir şeyler banarak yiyor. Ufak bir kuyruk oluşmuş küçük kulübenin önünde, neyi bekliyorlar acaba bu insanlar? Minik adamlar ve kızlar bir topluluk oluşturmuş, çadırın içinde bir adam eşliğinde bir şeyler tekrarlıyorlar. Uzaktan bir araba geliyor, korna çala çala.

Çadırların arasında duruyor. Korna sesini duyan hemen hemen tüm insanlar arabanın etrafına toplanıyor. İnsanlar arabanın etrafına toplanıyor. Arabada ki insanlar ellerinde beyaz kutularla dışarı çıkıyor. İnsanların yüzündeki mutluluk o zamana kadar hissettiğim en güzel hissi yaydı vücuduma. Zaman geçiyor ve hava kararmaya başlıyor. Ateş yakılmış bir yerde, bazı insanlar ateş etrafında toplanmış kendi dillerinde şarkılar söylüyorlar. Dikkatimi bir kadın çekiyor gözü yaşlı, kim bilir ne için ağlıyor o zavallı; açlık mı ağladığı, yoksulluk mu? Yoksa terör mü? Yüreğim parçalanıyor, bu güzel insanlara yapılan haksızlığa, adaletsizliğe...

Elimizde olanla yetinebilmeliyiz, azla yetinemeyen çoğu hiç bulamaz. Önemli olan ise; insanlık ölmemeliydi,bu kadar bencil olmamalıydık bence...

Meryem AYDIN 
11 / B